Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In verdronken grijs
het orkest is niet
vooruit te branden
ik voel klam zweet
opkomen in mijn handen
als ik op noten jaag
stroperig golft
een oceaan aan tonen
in verdronken grijs
alle opgezweepte koppen
betalen zo in schuim hun prijs
er zijn geen brekers
die dwars liggen in een
vals akkoorden soort
zij hebben niet gescoord in
gruwelijke middelmatigheid
toch stript wind
met valse luwte en
vervaarlijk scherp basalt
een diepte die het orkest met
plotseling staccato overvalt
violen vlagen tussen
paukenslagen trompetten
schetteren tegendraads in
deze waterval muziek en ik
zing eindelijk weer een hemels lied
Hun bevroren muziek
mijn viooltjes
speelden vandaag hun
bevroren muziek uit
de eerste sneeuwwitte
partituur van het jaar
in een kleurig
afstemmen moesten
zij wel wennen
aan hun nieuwe plaats
op het seizoenpalet
juist in de herfst
waren het groentjes
pas in de kou onder
het vorstig winterblauw
mochten zij kleur bekennen
na stormachtige buien
van wit pluizig applaus
lagen zij languit in borders
te genieten van hun
eerste onderkoelde show
Als grote kraker
ik heb geprobeerd
de muziek uit
woorden te vangen
hun intrinsieke
betekenis aan een
melodie op te hangen
waarbij de
klankverwantschap
opklinkt in lichte refreinen
stevige kwatrijnen
flair geven aan het
groots muzikaal geheel
nog klinkt er een
dissonant klopt ritme
en metrum van geen kant
maar er speelt al
een verfrissende
tune door mijn hoofd
die in woorden
op noten een toekomst
als grote kraker belooft
Een blinkend juweel
soms dwarrelen
er flarden muziek
spontaan uit de
schatkamer van herinnering
een melodie
die gedragen wordt
door scenes van optredens
uit evenementen
kleur volume en
emoties zijn
toegevoegde waarden
in totale verbondenheid
verbazingwekkend
is het hoe de tijd met
vele stappen terug dit
volmaakt helder produceert
als een blinkend juweel
schittert vocale schoonheid
in perfecte akoestische setting
de sterren van de hemel
Boordevol herinnering
het zijn
de tandjes die
voorzichtig proeven
in de groeven van
het oud vinyl
hun impulsen
geven aan het
mengpaneel dat
tonen switcht waarmee
de versterker blitst
met doorleefde
muziek waar het
nostalgisch verdriet in
krassen en haperingen als
liefde en pijn nog voelbaar zijn
ben zuinig geweest
op hun hoezen
boordevol herinnering
aan hoe we toen leefden
met sterren in het prille begin
Het is aan jou
jij weet
hoe je de tonen
moet laten spreken
het schrift is slechts een
weten van wat er komt
natuurlijk heeft
de componist al
jouw lievelingskleur
omdat de geur van
zijn muziek bij jou past
hij heeft instrumenten
gekozen die zijn boeket
vervolmaken in schoonheid
door ultiem samenspel
van balans en klank
het is aan jou om
dit geluid te moduleren
tot muzikale woorden
die mensen raken en hun
emoties laten ontwaken
Snaarvibraties
ik heb mezelf verloren
in de snaarvibraties
van de viool
ging mee op ontdekking
in eerst kleine loopjes
pas later met twee
we dolden naar buiten
rolden steeds verder
in ons eigen geluid
hebben niet omgekeken
op echo's gewacht ter
bevestiging van onze lach
in loslaten wisten wij
de hoogste tonen te halen
net voorbij totaal vrij
daar kwam de begeestering
in het fenomenaal muzikale
samensmelten van jou en mij
Door blauw bloed
ik voelde dat
tover als
oud geld aan jouw
strijkstok bleef hangen
jij speelde
niet onbevangen
de onbekende tonen van
historische bladmuziek
je had een
willekeurige greep
uit de stapels
familietraditie gedaan
met de hand
beschreven en
enkel ooit door
blauw bloed gespeeld
er kleefden intriges
cultuur en decadentie
aan de loopjes die in
boogjes waren weergegeven
het raffinement
was je vreemd en toch
proefde je de passie
van duistere geheimen
in de melodie
kwam tover tot
een nieuw ontwaken maar
liet de vergankelijken slapen
Resoneert in oneindig
ik heb tussen
noten gelopen
partituurde de tijd
kende hun hoogte
wist de melodie
altijd vooruit
in alerte blik
speelde zonder geluid
de klanken
waaierden uit
ontmoetten gelijken
zonder te strijken
vormden fortissimo
in akkoorden
piano aan om een
vitaal accent te horen
die muziek is niet
vluchtig verdwijnend
maar vult de lucht
resoneert in oneindig
Optuig in mijn geest
ik hoor het ruizelen
van woorden uit de
bomen van mijn dromen
die ik optuig in mijn geest
het is een feest
van groene blaadjes
prille tonen op muziek van
lente als de winter is geweest
in kleur bloeien akkoorden
als zinnen zich formeren
volgens regelen der kunst
schrappen en opnieuw proberen
wind draagt traag
wat inspiratie aan als
het ritme stokt door een
kleine dissonant aan het slot
als dat is opgelost
vloeien strofen in warme
harmonie uit de melodie
waarin ze waren opgesloten
In lyrische extase
ik voelde klanken
op de weg
een stuk klavier
speelde chaos
van papier
zonder schrift
in dissonanten
naderde apocalyps
met af en toe een
hemels intermezzo
tussen treden
die ik heb gemist
chaos bleek
al lang refrein in
dreunende verwarring
het tekstuele werd gerapt
in stroboscopisch licht op
een magisch virtuele set
stemmen hadden
het gezicht van
alle werelddelen
ogen slechts gericht
op hen die euforie
uit pillen deelden
ik ben hen snel
voorbij gegaan
de naamlozen
in lyrische extase
voor de hemel zal ik
mij nog moeten haasten
Artistieke vingers
ik zie je slanke handen
op het zwartwit klavier
artistieke vingers dansen
met intens plezier
je volgt met
een dromerige blik
wisselend zachte golven
waarin de melodie zich schikt
door openslaande deuren
dwarrelen tonen naar de tuin
die zich mengen met
de geuren van het lentefestijn
een paradijselijke plaats
om heel lang te vertoeven
alleen je ogen wil ik zien
lippen proeven heel misschien
Liedje van verlangen
hij neuriet een wijsje in hele tonen
witte toetsen wijken voor zijn vingers
hun klanken stromen ongehinderd voort
dan laat een vreemde hand
de zwarte toetsen dansen
die de eerste melodie verdringen
zij vond zijn wijsje zo lieflijk
het zong voortdurend in haar hart
nu hoort ze de halve tonen
ze luistert beurtelings
naar beide melodieën
en wenste dat ze samenvloeiden
Diep van binnen
ik schrijf
heel graag
een levenslied
alleen de woorden
komen niet
wel de melodieën
in hun warme
meeslependheid
die akkoorden raak
ik nooit meer kwijt
ik componeer
met tranen van geluk
arrangementen
zing het refrein
uit volle borst
maar wat ik u
wil laten voelen
heel diep van binnen
die emotievolle zinnen
daarin schiet ik tekort
wil melker
15/09/2016
Het pianospel
Door de wijzen van het diepst mineur,
in de rechten van het laagst gesteld,
begon ik de klanken van de weide,
die in het begin,
door mij werd verondersteld.
En verder in die diepte,
waar het gerecht mijn hart bespaard,
speelt over de man, die mij gezien had,
de laatste klank dat mij was bewaard.
En dit sprakeloze pianospel,
waar mijn rust steeds langzamer weg drijft,
is de plek waar het oneindige net begint,
en waar de muzikant overbodig blijft.
Wolkjes muziek
zacht breekt licht
gekleurde tonen
in het glas
een transparante
melodie zweeft
door de lucht
wolkjes muziek
lieflijk op hun vlucht
langs hoge balken
tot de verste lijken
op te lossen in de
mist van vele lampen
die hun schijnsel
hemelwaarts richten om
gods gezicht aan te lichten
Het hoge ijlen
ooit heb ik
zuiver gespeeld
maar het klankbeeld
lijkt veranderd
in het zoeken naar
welluidende grenzen
ging ik teveel af op
groepen uit het orkest
zij deden eerst
hun best om dissonanten
te verbloemen maar de
koren zongen alles recht
poetsten de tonen
in meerderheid op
het hoge ijlen ging verloren
in geroezemoes onder de toren
ik voelde dat de strijkstok
steeds zwaarder werd
in het verloren gaan
van waarden en normen
pas later besefte ik
dat mensen alleen nog maar
het gangbaar makkelijke
als hun waarheid willen horen
Resoneert een droom
ik heb gisteren
muziek laten schallen
de loftrompet gestoken voor hem
maar natuurlijk is
de melodie van ons allen
de instrumenten zijn gekend
jouw rol in het orkest
lijkt niet zo groot
toch weet jij iedere noot
gespannen sta je klaar
volgt mijn klein gebaar
in opmaat gaan we samen
jij sluit het stuk
met een schitterende toon
de triangel resoneert een droom
Zijn testament
er was geen ziekbed
enkel de dood die hij nog had
hij wist het graf met de
narcisten die hij een spiegel gaf
zijn testament
verpakt in maanden zwijgen
maskeert zijn voortdurend
hijgen in de sobere melodie
waarin woorden
eindelijk hun diepte krijgen
op de laatste tonen van een
leven vol futuristische dromen
hij heeft gebroken met
alle standaard spoken uit een
tijd die hunkerde naar vernieuwend zijn
nu alleen op pad zonder existentiële pijn
Een lief arrangement
ik probeerde
stukjes geluid op
het doek te penselen
in het verhaal
van de pigmenten
leefden er velen
heb tonen gemengd
tot een lief arrangement
van meeslepende kleuren
in dansende vormen
kwamen zij langs
wervelend onder mijn hand
een dirigistisch teveel
omdat linnen ging spreken
over diepte en liefdevol leven
op mijn doeken
is de muziek nu te zien en
een stukje geluid heel misschien