Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De stille trom
de stille trom
ik wil de dood
ontlopen want ik
ben gaan dromen
heb al vroeg contact
gemaakt met alles
om mij heen
voelde aan
de aarde en zij
warmde terug
aaide stenen
die spraken elkaar
achter mijn rug
wuifde naar
wolken en
vlaagde met de
wind had ontzag
voor zwaar onweer
het donderde zo hard
ik leefde in
mijn dromen
voelde al als kind
waar de grijze van
het noodlot school
die iedereen vindt
en toch met alles
om me heen dat
dromend leefde
wist ik dat hij me
niet zou vinden
ik was nooit alleen
het noodlot geeft
zijn ijskoude hand
vraagt of ik mee wil
gaan maar alles keek
om ik was vertrokken
met de stille trom
Of nee en amen
ik zag het
lichtspel
van de zon
in de laag
hangende
wolken als
een heuse
trouwjapon
waar wind
de banen tule
bewoog en
af en toe
ondeugend
uiterst subtiel
de petticoat
oplichtte
zij liep op het
bedauwde pad
met sterke stap
en zeker van
haar zaak
pas toen miste
ik haar
wederhelft
die nog in
tweestrijd was
of hij ja dan
of ook nee en
amen zou zeggen
als hij tenminste
ook ooit nog
aansluiten mocht
Angst psychose
is er nog
iets echts
dat je kunt
vasthouden
voelen of het
warm of koud
is er iets dat
communiceert
contact maakt
ons het gevoel
geeft dat we
leven en nog
steeds bestaan
vooral het
weten dat wij
niet alleen zijn
die angst is
een psychose
aan het worden
te horen en
zien in alles
om ons heen
dat steeds meer
aandacht vraagt
ook ik heb
mijn keel schor
geschreeuwd
om een reactie
te krijgen want
eentje is al
voldoende om
niet gek te worden
tot nu toe is
het beangstigend
stil gebleven
want angst geeft
mij geen recht op
zelfstandig leven
dat alleen een ander
mij zal kunnen geven
Nog geen fysieke dreiging
nog was er
geen fysieke dreiging
van oorlog of geweld
maar de tekenen
logen er niet om
hun gevolgen
op de lange termijn
deden de dagelijkse
souplesse teniet door
zorgen en stemming
veerkracht en alert
reageren namen af
deuren bleven gesloten
de lach gebroken door
gebrek aan perspectief
zacht gefluister
en lichte huiver namen
bezit van menselijk
gedrag in verstolen
groepjes ongezien
het geblèr van valse
info overstemde
de restanten nieuws
brood en spelen bleven
het geestloos vermaak
Geborgen zijn
ik voelde kilte
opkruipen
zag klamme mist
dikker worden
het contact dat
er was verdween
onzekerheid
had mij
losgeslagen
van alle binding
in het vervliegen
verloor ik eenheid
delen was niet
meer mogelijk
zonder geheel
zinnen opgezegd
intrinsieke waarde
in woorden weerlegd
toch voelde ik
de warme hand
van het universum
oplichtend in dromen
waar geborgen zijn
eindelijk is gekomen
Voorbij het einde
kom
licht de
horizon op met
wat streepjes
ik wil
voorbij het
einde naar
beginnen kijken
donker
achter mij
laten en de
gaten vullen
die gevallen
zijn toen de
wereld in chaos
ontaardde
het holle gevoel
kwam waarin
zelfs echo de weg
kwijt was
mijn ziel in
kou gevangen
zijn einde
nabij wanhoopt
omdat contacten
verbroken zijn
in de rafels van
minimaal leven
een apocalyps
sneller dan licht
omdat god
doodzonde is
In lege ogen
zij keken
maar hadden
geen beeld
in lege ogen
vol gruwel
en lijden
waarvan
men de
intense
pijnen nooit
zal kunnen
vergeten
terneergeslagen
in houding en
bewegen in
dagen die hun
namen nooit meer
zullen dragen
nog zijn zij
niet begraven
zonder afscheid
valt het leven
nauwelijks
meer te dragen
een bestaan
vol vragen
en toch zullen
ooit opstand
en vergelding
verschijnen in
het koesteren
van haat in tal
van agressieve
dromen die ooit
overweldigend
zullen komen
Moordlawine
ik wist
dat het rimpelen
van de horizon
ooit over zou zijn
nog voel ik warme
golven komen
zij schroeiden
een werkelijkheid
die ik alleen maar
kon weerstaan
in mijn dromen
op de rand
van verbranden
met een buitenkant
zonder korst waar
slechts in het
vet walmend
kringelen van rook
de resten van
organische materie
te ruiken zijn van
de verzengde bodem
die steeds
plastischer in
beweging komt
gestuwd door
vloeibaar vuur die
de kromming van
aarde verwoestend
volgt van uur tot uur
groeiend tot een
alles dodende
moordlawine
Zonder enige angst
je ogen
schitterden
in de heldere zon
benen maakten
tempo om en om
de bosrand langs
en dwars over
de open vlaktes
zonder enige angst
met in het
struikgewas
het verborgen
in stilte wachten
op een veilige
oversteek met
als correctie op
snelheid moeders
felle liefdesbeet
de beek
klaterde opstandig
als begeleider
geen verkeerslawaai
het wit streepte
geluidloos zijn
aanwezigheid
tegen de blauwe
lucht lijnrecht af
Deze finale
schichtig
keken mensen op
waren kapot
geslagen in hun
lethargie van
teveel info
zij schermden af
konden de
conclusies niet
meer behappen
omdat zij te erg
voor woorden waren
in vreselijke
existentiële pijn
zonder kans op
verlichting of
mogelijke escape
zonder delen en
troosten want de
dood is nergens
van op de hoogte
enkel het gebeuren
rouw en passie van
binnenuit treuren
in deze finale
zonder perk
en paal is het ineens
met ons totaal
gedaan geen omkijk
voor ons allemaal
Heb omgekeken
ik deed
de stap
heb omgekeken
dat moment
van nog niet
echt weten zal
ik nooit vergeten
jeugd en
onschuld
zijn voorbij
daarvoor in
de plaats het
grote vraagteken
ook wij of
willen wij
het wel weten
of kunnen
wij er nog
niet mee leven
dat zoiets ook
ons overkomt
het is even
opmerkelijk
stil geweest zelfs
het trillen van de
fundamenten was
te voelen zonder
grote smoelen
ook het
daglicht bleek
helderder te
schijnen in
het verdwijnen
van wantrouwen
en achterklap
Massa zonder gezicht
ik heb
een andere
wereld gebouwd
met letters woorden
vorm en kleur
waarin ik mijn
gevoel met jullie
wil delen
in samen genieten
van ongekende
uitleg over smaak
mode en media
en zo te komen tot
maatschappijverdieping
om een goede basis
te geven aan de mens
we kijken maar
kunnen elkaar in
gevoel niet bereiken
woorden klinken
maar diep van binnen
is de stilte compleet
we genieten maar de
eenling vraagt waarvan
juichen en schreeuwen
zo wordt er aandacht
gejat uit een massa
zonder gezicht met
eenzaamheid als
enig gewicht na dit
aansprekend en
hopelijk rakend gedicht
Teveel hoop
hun blikken
opstandig
handen nerveus
nog zijn de
vonken niet
overgeslagen
heeft de
overheid
enige grip
zonder slagen
ze bedaren
in samen door
de somberte
weg te zingen
op het pad dat
een stem in het
donker beschijnt
waar handen
tassen pakken
van het strand
zonder elkaar
aan te kijken
want contact
is de ziel zien
die met angst
en wanhoop een
geweldspsychose
ontwikkelt nog
zonder vuist
enkel gescheld
een gammel
lekke boot
geladen met
teveel hoop
die de boot
laat zinken
omdat die
langzaam in
onbereikbaar
vol loopt
Zakkenrollen
ik zag ze
bewegen
in verdichting
van mensen
luidere stemmen
de toon boos
hij verongelijkt
zij was wat kwijt
scheve blikken in
over en weer
het zinloos
beschuldigen
maar langs de rand
van het pleintje was
de vogel gevlogen
de steegjes in want
zakkenrollen is
een groepsactiviteit
Verval
de schepping
was voltooid
overal waren
de klokken
gaan tikken
op het uur nul
omdat de mensen
anders zouden
stikken zonder
zuurstof bomen
zon en natuur
het raderwerk
was universeel
onvervangbaar
door de mens
waren er
ongewenste
haperingen
waarna verval
was ingezet met kains
ezels kakebeen dat
abel had neergelegd
Zonder groet
het was
de laatste druppel
bloed die uit
de mensheid werd
geperst voordat
de aardjuwelen
zichtbaar werden
helder vonkten ze
al tussen het
stervend rood
waar zij weerkaatsen
in afnemend
vurige licht van de
exploderende zon
het restant van
wat eens de machtige
mens was geweest is nu
geslagen met de zeven
plagen leeg gebloed in
een immens inferno
zonder laatste groet
Die dit leven liet
ik wist
dat zwart
op het doek
langzaam donker
en voller werd
dat kijken
verdween in
ogen die bijna
niets meer zagen
in vervagen
probeerde
te contrasteren
met het wit van
schaduw maar er
was te weinig licht
heb de penselen
en het mes
weggelegd ben
het leven met
warmte gaan strelen
maar de
warmte die
er was bleek
te weinig om
nog te leven
onder mijn
handen bewoog
beweging in
finale verstarring
ik heb zwart lief
in stilte zonder
licht dat weer
alleen was met
de kleerscheuren
die dit leven liet
Seance in handlijnkunde
kleur
muziek en
mensen in
alle soorten
en maten trokken
de aandacht met
diensten en
koopwaar
die zij te bieden
hadden in de mêlee
van wat kermis was
en altijd geweest is
uitbundige
vrolijkheid
met gezang in
een jubelklank
omdat er overal
zoveel moois is
via een geheime
wat morsige entree
kwam ik in een met
stilte beladen ruimte
met twee waarzegsters
de attributen op tafel
seance in handlijnkunde
in sinti dialect ogen met kennis
besmet nog maar kort te leven
ondanks gezond voorkomen
geen ziekten maar dood
ik was daarin gekend
hoe, waar en wanneer
bleef antwoord loos
alles was klaar de rekening
een afscheidsgebaar ik
was verdwaald in leven
dat geen hoop wilde geven
feesters hebben
mij meegenomen en
in de luwte van de
menigte op een bankje
in rust bij laten komen
en verder laten dromen
Buitengewoon bezoek
het was buiten
beladen vochtig
in de donkerende
lucht waar druppels
aan takken groeiden
en vielen zonder regen
een klammige stilte
dreigde en maakte
alert ik hoorde vage
geluiden die ik niet
kon thuis brengen
in het verlaten park
een soort zich
mechanisch
voortbewegen met
de smaak van nieuw
in vreemde techniek
vrijwel onzichtbaar
ik ging sneller lopen
door opkomende angst
dichterbij komend dacht
ik dat het mij raakte
in een voorzichtig voelen
alsof ik gevisiteerd werd
door iets met
mogelijk dezelfde
menselijke coëfficiënten
het bewoog op vriendelijke
behoedzame wijze met
respect door lichaam en geest
bedankte voor het
onverwacht op
een buitengewoon
bezoek te zijn geweest
met excuus voor de
persoonlijke interventie
Blauwbloedstolling
er is geen
luchthartigheid
meer in de
oogopslag die
mijn blikveld raakt
in een verstolen
moment dat
evenwel geen
diepte toestaat omdat
contact is geblokkeerd
vage dweperigheid
heeft ook de geest
gegeven omdat
die uitstraling geen
bron van leven heeft
meteen weer
vingers aan de knoppen
ogen kijken het rood
uit hun doppen om
de rigoureuze stuipen
te ervaren
van aards laatste
apocalyptische
blauwbloedstolling
en fatale ademnood